Ο σύγχρονος άνθρωπος καθίσταται πλέον αντιμέτωπος με μια κοινωνική, οικονομική και πολιτική πραγματικότητα ενάντια στην ηθική και το μέτρο, μακριά από τις ανθρώπινες αξίες και από την έννοια του υγιούς. Η νοσηρότητα που πλανάται δε θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστο το ψυχικό σύστημα του ανθρώπου, την πιο ευαίσθητη λειτουργία του, υπεύθυνη για την ισορροπημένη διαβίωση μες στον κόσμο.
Οι δημιουργικές δυναμικές του ατόμου κινδυνεύουν καθώς καθημερινά υποσκελίζονται από μια παγερή πραγματικότητα, όπου τα συναισθήματα εξορίζονται ως περιττά ή δευτερεύοντα, καταπιέζονται και αδυνατούν να βρουν διέξοδο έκφρασης. Η νοητική λειτουργία καλπάζουσα γεννά ή υπακούει σε δοσμένα φόβητρα, το σώμα κλείνει και συρρικνώνεται και η πνευματική δημιουργία πνίγεται στην εσωστρέφεια. Με αυτόν τον τρόπο υποσκάπτεται η ολόπλευρη λειτουργία του ανθρώπου (ψυχή-νους-σώμα-πνεύμα). Το μοίρασμα, η δράση, η αλληλέγγυα στάση στον εαυτό και τον πλησίον φαντάζουν ως μόνοι δρόμοι προς μια πιο ανθρώπινη αντιμετώπιση της τρέχουσας κατάστασης.
Η δραματοθεραπεία αποτελεί μια μέθοδο ψυχοθεραπείας που χρησιμοποιεί τα εργαλεία του θεάτρου (και της Τέχνης γενικότερα) προκειμένου να υπηρετήσει τα θεραπευτικά αιτήματα των ατόμων με έναν πληρέστερο, ευφάνταστο και δημιουργικό τρόπο. Η Τέχνη περιέχει τα οικουμενικά στοιχεία εκείνα που μπορούν να εξουδετερώσουν -σε ενδοψυχικό τουλάχιστον επίπεδο -το απελπιστικό τοπίο μέσα από μια διεργασία αποδοχής, σύνδεσης με ό,τι ζωντανό και αναζωπύρωσης της φαντασίας. Στη δραματοθεραπεία το σώμα παίρνει το χώρο που χρειάζεται για να εκφράσει τα βαθιά συναισθήματα και τις σκέψεις του ατόμου, να απελευθερώσει παρελθοντικά μπλοκαρίσματα και να οδηγήσει σταδιακά και με εμπιστοσύνη το άτομο σε μια υγιέστερη διαχείριση όσων συναντά.
Παράλληλα, ο ακτιβίστικος χαρακτήρας της δραματοθεραπείας ωθεί τους ανθρώπους να σταθούν υπεύθυνοι, αυτόνομοι, δυναμικοί, δραστικοί και δραστήριοι (δράση-δράμα) πλάι στην προσωπική τους ιστορία, πλάι σε ό,τι τους περιστοιχίζει και κυρίως πλάι στο δημιουργικό τους κομμάτι -που ο καθένας μας φέρει εγγενώς. Η παθητικότητα και η καλλιέργηση ψευδαισθήσεων απέναντι στις προσωπικές δυσκολίες δυσχεραίνουν την ψυχική απελευθέρωση και ανάπτυξη του ανθρώπου. Η ανάληψη ενός δυναμικού και διεκδικητικού ρόλου (μιας που η διερεύνηση των ρόλων ζωής στη δραματοθεραπεία είναι μια από τις βασικές της διαδικασίες) απέναντι σε ό,τι μας στερεί το παρόν και το μέλλον συνάδει με μια ενεργητική και καταφατική στάση απέναντι στη ζωή.
Η ιαματική λειτουργία της Τέχνης, η συλλογικότητα που προωθεί και η εσωτερική “αισθητική” που καλλιεργεί (όπου ¨αισθητική” ένας προσδιορισμός της αξίας και της ομορφιάς της ζωής και του εαυτού) προσδίδουν στη δραματοθεραπεία μια δυναμική ικανή να στηρίξει το άτομο απέναντι στο σκοτάδι που μας περιβάλλει.
Σε έναν κόσμο που η Ποίηση και η Φαντασία εκπίπτουν, καλούμαστε να πάρουμε τον εαυτό μας με σεβασμό από το χέρι και να τον συντροφεύσουμε προς την υπηρεσία (θεραπεία=υπηρεσία)των αναγκών του, προς την αλήθειά του, προς τη ζωή.
Τάσος Μπάμπαλης
ψυχολόγος-δραματοθεραπευτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου