Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

31/3/10

ΑΜΥΓΔΑΛΙΤΙΔΑ

Οι αμυγδαλές είναι δύο μορφώματα, πλούσια σε λεμφικό ιστό που ευρίσκονται στη βάση της γλώσσας. Ο ρόλος τους στη σωστή λειτουργία του ανοσοποιητικού και στην ομαλή απομάκρυνση τοξινών από τον οργανισμό, είναι ιδιαίτερα σημαντική.
Η αμυγδαλίτιδα είναι μία ιδιαίτερα συνήθης πάθηση που αντιμετωπίζει ο κλινικός παθολόγος.
Στην αμυγδαλίτιδα, αναπτύσσεται λοιμώδης φλεγμονή των αμυγδαλών.
Όταν η κατάσταση είναι οξεία, πρόκειται για οξεία αμυγδαλίτιδα, όταν η κατάσταση οδηγηθεί σε χρονιότητα λόγω επανειλημμένης ή ατελώς θεραπευθείσας λοίμωξης, πρόκειται για χρόνια αμυγδαλίτιδα.
Η εισβολή γίνεται με πονόλαιμο, πυρετό, πρήξιμο αδένων, κακουχία. Οι αμυγδαλές είναι εξέρυθρες και στην επιφάνειά τους μπορεί να υπάρχει πύο ή εξίδρωμα. Παρά το γεγονός ότι αρκετές περιπτώσεις οφείλονται σε κοινές ιώσεις, μεγάλο μέρος των περιπτώσεων αμυγδαλίτιδας οφείλεται στον β αιμολυτικό στρεπτόκοκκο, ένα επικίνδυνο μικρόβιο, το οποίο εάν δεν αντιμετωπιστεί με κατάλληλη αντιβίωση μπορεί να προκαλέσει σοβαρές επιπλοκές όπως καρδιακή νόσο, ρευματικό πυρετό, αποστήματα, σηψαιμία, νεφρική σπειραματονεφρίτιδα. Ο ρευματικός πυρετός, η πιο σοβαρή επιπλοκή του στρεπτόκοκκου σε νεαρές ηλικίες, αναπτύσσεται κύρια σε άτομα πέντε με σαράντα ετών, οφείλεται σε μία ανοσολογική διαδικασία που προκαλεί ο στρεπτόκοκκος μία με πέντε εβδομάδες μετά την λοίμωξη και χαρακτηρίζεται από καρδιακή βλάβη, ερύθημα και υποδόρια οζίδια, νευρολογικές εκδηλώσεις με ακούσιες χοριοαθετωσικές κινήσεις, πολυαρθρίτιδα. Τα παραπάνω ευρήματα εμφανίζονται μεμονωμένα ή συνυπάρχουν. Το σημαντικότερο πρόβλημα του ρευματικού πυρετού είναι η προοδευτική ανάπτυξη ρευματικής καρδιακής νόσου, παρά τα μικρά ποσοστά άμεσης θνητότητας. Η διαφορική διάγνωση και η σωστή θεραπεία από το σωστό έμπειρο παθολόγο κατά την ιατρική εξέταση είναι καθοριστικής σημασίας στην λοιμώδη αμυγδαλίτιδα, με δεδομένο ότι η άμεση χορήγηση ειδικής αγωγής από το στόμα κατά του στρεπτόκοκκου είναι επιβαλλόμενη στην στρεπτοκοκκική αμυγδαλίτιδα, ενώ αντενδείκνυται στην ιογενή αμυγδαλίτιδα. Σήμερα σε αμφίβολες περιπτώσεις κατά την κλινική αξιολόγηση, υπάρχουν ειδικές δοκιμασίες εντοπισμού του στρεπτόκοκκου (δοκιμασία αντιγόνου, strep test, ASTO, ειδική καλλιέργεια).
Η διακοπή του καπνίσματος, η χορήγηση απλών αντισηπτικών του στόματος με γαργάρες, η καλή ενυδάτωση, η καλή διατροφή που στα υγιή άτομα περιλαμβάνει φρούτα, όσπρια, λαχανικά, γαλακτοκομικά προϊόντα χαμηλής περιεκτικότητας σε λιπαρά, ο επαρκής ύπνος, η αποφυγή ψυχολογικών επιβαρύνσεων, είναι σημαντικά συμπληρωματικά μέτρα στην αμυγδαλίτιδα. Στην περίπτωση πασχόντων από χρόνια νοσήματα, απαιτείται εφαρμογή ειδικών ενδεικνυόμενων διατροφικών προγραμμάτων και προγραμμάτων καθημερινότητας ανάλογα με το είδος της χρόνιας πάθησης.
Σπανιότερα αίτια λοιμώδους αμυγδαλίτιδας είναι ο ιός της ιλαράς, ο ιός της λοιμώδους μονοπυρήνωσης EPSTEIN BARR, o CMV, σεξουαλικώς μεταδιδόμενα όπως η NEISSERIA GONORRHEA o HIV, το κορυνοβακτηρίδιο της διφθερίτιδας κλπ. Η αγωγή τροποποιείται ανάλογα με το αίτιο. Συχνότερο από τα αίτια αυτά είναι η λοιμώδης μονοπυρήνωση, που παρατηρείται κυρίως στο νεαρό πληθυσμό και οφείλεται στον ιό EPSTEIN BARR. H λεμφαδενοπάθεια είναι συνήθως εμφανής στην λοιμώδη μονοπυρήνωση, ενώ συχνά υπάρχει σπληνομεγαλία. Μεταξύ άλλων εκδηλώσεων είναι η ηπατίτιδα, η προσβολή του νευρικού συστήματος, η νεφρική ανεπάρκεια, η πνευμονική προσβολή, η μυοκαρδίτιδα, η απόφραξη αεραγωγών, η ρήξη του σπλήνα.
ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΑΦΑΙΡΕΣΗ ΤΩΝ ΑΜΥΓΔΑΛΩΝ : ΜΙΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ;
Οι απόλυτες ενδείξεις για την χειρουργική αφαίρεση των αμυγδαλών (αμυγδαλεκτομή) είναι σπάνιες.
Η αμυγδαλεκτομή δεν είναι μια απλή διαδικασία. Η μετεγχειρητική αιμορραγία είναι μια υπαρκτή επιπλοκή που συμβαίνει σήμερα ακόμα και στα καλύτερα κέντρα, ενώ σπανίως εμφανίζονται λαρυγγόσπασμος, δύσπνοια, θάνατος. Το πιο αμφιλεγόμενο σήμερα θέμα είναι ο συσχετισμός της αμυγδαλεκτομής με ορισμένα καρκινώματα και νοσήματα του αίματος, που αναπτύσσονται χρόνια μετά από αυτήν. Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν μελέτες που στηρίζουν αυτό το συσχετισμό, ελλείπουν επαρκείς μεγάλες μελέτες σε βάθος χρόνου. Η αμυγδαλεκτομή δεν πρέπει να επιτελείται πάντως «ελαφρά τη καρδία» σε χρόνια υποτροπιάζουσα αμυγδαλίτιδα. Οι αμυγδαλές έχουν καθοριστικό ρόλο στην σωστή άμυνα του οργανισμού και στην επαρκή απομάκρυνση των τοξινών από το σώμα.
Η σωστή ενδοφλέβια νοσοκομειακή αγωγή σε συνδυασμό με αντιμετώπιση συμπαρομαρτούντων παραγόντων που παρεμποδίζουν την ολοκληρωμένη εκρίζωση (π.χ. δυσανεξία στην γλυκόζη), είναι σημαντικά θεραπευτικά μέτρα για την αποφυγή του χειρουργείου σε χρόνιες επίμονες αμυγδαλίτιδες.
Δρ. Αναστασία Μοσχοβάκη
Ιατρός Ειδική Παθολόγος
Φραγκοπούλου 10, Κηφισιά
24ωρη γραμματεία νοσοκομειακά περιστατικά:2106252770
E mail:
amoschovaki@yahoo.gr
Links:
http://anastasiamoschovaki1.blogspot.com ΘΕΜΑΤΑ ΥΓΕΙΑΣ
http://infectiousdiseaseissues.blogspot.com ΠΥΡΕΤΟΣ – ΛΟΙΜΩΞΕΙΣ
http://highglucose.blogspot.com ΔΙΑΒΗΤΗΣ
http://systemichypertension.blogspot.com ΥΨΗΛΗ ΠΙΕΣΗ
http://alternativemedicinehellenicblog.blogspot.com ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗ
http://cholesterolandtriglycerides.blogspot.com ΧΟΛΗΣΤΕΡΙΝΗ - ΤΡΙΓΛΥΚΕΡΙΔΙΑ
http://internationaltravelmedicine.blogspot.com ΤΑΞΙΔΙΑ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑ
http://novelswineinfluenza.blogspot.com ΝΕΑ ΓΡΙΠΗ.

ΠΟΝΟΛΑΙΜΟΣ, ΓΔΑΡΣΙΜΟ ΛΑΙΜΟΥ, ΚΑΨΙΜΟ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ

Τα συμπτώματα αυτά είναι ιδιαίτερα συνήθη μεταξύ των συμπτωμάτων που αντιμετωπίζει καθημερινώς ο μαχόμενος παθολόγος.
ΠΟΝΟΛΑΙΜΟΣ
Ο πονόλαιμος χαρακτηρίζεται από πόνο στο φάρυγγα. Το σύμπτωμα μπορεί να συνοδεύεται από πυρετό, δυσκαταποσία, πρήξιμο λαιμού, δυσχέρεια αναπνοής.
Η πλειονότητα των αιτίων που προκαλούν οξεία φαρυγγίτιδα είναι λοιμώδη. Συνήθεις μικροοργανισμοί είναι ιοί, όπως οι ρινοιοί, οι κοροναϊκοί ιοί, οι αδενοιοί, οι ιοί της γρίπης. Η απλή ιογενής φαρυγγίτιδα συνήθως δεν απαιτεί ειδική θεραπεία, στα περισσότερα άτομα. Η διακοπή του καπνίσματος, η χορήγηση απλών αντισηπτικών του στόματος με γαργάρες, η καλή ενυδάτωση, η καλή διατροφή που στα υγιή άτομα περιλαμβάνει φρούτα, όσπρια, λαχανικά, γαλακτοκομικά προϊόντα χαμηλής περιεκτικότητας σε λιπαρά, ο επαρκής ύπνος, η αποφυγή ψυχολογικών επιβαρύνσεων, είναι συνήθως επαρκή μέτρα. Στην περίπτωση πασχόντων από χρόνια νοσήματα, απαιτείται εφαρμογή ειδικών ενδεικνυόμενων διατροφικών προγραμμάτων και προγραμμάτων καθημερινότητας ανάλογα με το είδος της χρόνιας πάθησης.
Η φαρυγγίτιδα από πυογόνο στρεπτόκοκκο απαιτεί ειδική αντιβιοτική θεραπεία σε πολλά άτομα διότι μπορεί να εμφανιστούν σοβαρές επιπλοκές όπως καρδιακή νόσος, ρευματικός πυρετός, αποστήματα, σηψαιμία. Η διαφορική διάγνωση από το σωστό έμπειρο παθολόγο κατά την ιατρική εξέταση είναι για αυτό καθοριστικής σημασίας στην λοιμώδη φαρυγγίτιδα. Σήμερα σε αμφίβολες περιπτώσεις κατά την κλινική αξιολόγηση, υπάρχουν ειδικές δοκιμασίες εντοπισμού του στρεπτόκοκκου (δοκιμασία αντιγόνου, STREP TEST, ASTO, ειδική καλλιέργεια). Λοιμώδη φαρυγγίτιδα μπορεί να προκαλέσουν και ειδικά σπανιότερα αίτια όπως ο ιός της ιλαράς, ο EPSTEIN BARR, o CMV, σεξουαλικώς μεταδιδόμενα όπως η NEISSERIA GONORRHEA, o HIV κλπ.
Σπανιότερα ο οξύς πονόλαιμος μπορεί να είναι αντανακλαστικός και να οφείλεται σε δυσλειτουργία παρακείμενων οργάνων, όπως σε οξύ έμφραγμα μυοκαρδίου.
Ο χρόνιος και υποτροπιάζον πονόλαιμος μπορεί να υποκρύπτει μία σειρά χρόνιων νοσημάτων ορισμένα από τα οποία σοβαρά (π.χ. χρόνια αμυγδαλίτιδα, διαταραχή θυρεοειδούς, βλάβη ανοσοποιητικού, καρκινώματα κ.λπ.).
Ο πονόλαιμος απαιτεί πάντα σωστή ιατρική εξέταση όταν συνοδεύεται και από άλλα συμπτώματα, είναι έντονος, παρατεινόμενος ή υποτροπιάζει.
ΓΔΑΡΣΙΜΟ ΛΑΙΜΟΥ
Το σύμπτωμα αυτό χαρακτηρίζεται από αίσθημα βάρους με συνοδό γδάρσιμο στο φάρυγγα. Το σύμπτωμα συχνά επιδεινώνεται κατά την διάρκεια της κατάποσης.
Το αλκοόλ, η λήψη γεύματος με υψηλή ποσότητα ορισμένων μπαχαρικών (πχ. πιπέρι), η εισρόφηση, οι απλές ιογενείς λοιμώξεις αποτελούν τα πιο συνήθη αίτια αυτού του συμπτώματος.
Όταν το σύμπτωμα παρατείνεται ή συνοδεύεται και από άλλα συμπτώματα, πρέπει πάντα να γίνεται σοβαρή ιατρική εξέταση, προς διερεύνηση και θεραπεία συστηματικών και σοβαρών νοσημάτων (π.χ. μεταβολικές διαταραχές, χρόνιοι πολύποδες, χρόνια αμυγδαλίτιδα, ορισμένα καρκινώματα, αλλεργίες).
ΚΑΨΙΜΟ ΛΑΙΜΟΥ
Το καύσος στο φάρυγγα είναι ιδιαίτερα συχνό σύμπτωμα. Το άγχος, οι πεπτικές διαταραχές και οι απλές ιογενείς λοιμώξεις είναι τα συχνότερα αίτια. Σπανιότερα το σύμπτωμα οφείλεται σε δυσλειτουργία παρακείμενων οργάνων (π.χ. οξύ έμφραγμα μυοκαρδίου, διαφραγματοκήλη). Το χρόνιο ή υποτροπιάζον κάψιμο μπορεί να υποκρύπτει μία σειρά χρόνιων νοσημάτων ορισμένα από τα οποία σοβαρά (π.χ. αμυγδαλίτιδα, διαταραχή θυρεοειδούς, καρκινώματα κ.λπ.).
Τα ευρήματα της σωστής ιατρικής εξέτασης είναι κομβικής σημασίας για την ορθή παθολογική εκτίμηση του ατόμου, τον καθορισμό τυχόν περαιτέρω ελέγχου και την χορήγηση της ενδεικνυόμενης θεραπείας.
Δρ. Αναστασία Μοσχοβάκη
Ιατρός Ειδική Παθολόγος
Φραγκοπούλου 10, Κηφισιά
24ωρη γραμματεία νοσοκομειακά περιστατικά:2106252770
E mail:
amoschovaki@yahoo.gr
Links :
http://anastasiamoschovaki1.blogspot.com ΘΕΜΑΤΑ ΥΓΕΙΑΣ
http://infectiousdiseaseissues.blogspot.com ΠΥΡΕΤΟΣ – ΛΟΙΜΩΞΕΙΣ
http://highglucose.blogspot.com ΔΙΑΒΗΤΗΣ
http://systemichypertension.blogspot.com ΥΨΗΛΗ ΠΙΕΣΗ
http://alternativemedicinehellenicblog.blogspot.com ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗ
http://cholesterolandtriglycerides.blogspot.com ΧΟΛΗΣΤΕΡΙΝΗ - ΤΡΙΓΛΥΚΕΡΙΔΙΑ
http://internationaltravelmedicine.blogspot.com ΤΑΞΙΔΙΑ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑ
http://novelswineinfluenza.blogspot.com ΝΕΑ ΓΡΙΠΗ.


ΧΑΜΗΛΑ –ΥΨΗΛΑ ΛΕΥΚΑ, ΑΝΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ, ΥΨΗΛΑ ΗΩΣΙΝΟΦΙΛΑ, ΥΨΗΛΑ ΜΟΝΟΚΥΤΤΑΡΑ, ΧΑΜΗΛΑ ΛΕΜΦΟΚΥΤΤΑΡΑ: ΟΙ ΠΙΟ ΣΥΝΗΘΕΙΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΤΩΝ ΛΕΥΚΩΝ ΣΤΟ CHECK UP

Τα λευκά αιμοσφαίρια, που κυκλοφορούν στο αίμα περιλαμβάνουν τα ουδετερόφιλα πολυμορφοπύρηνα, τα ηωσινόφιλα πολυμορφοπύρηνα, τα βασεόφιλα πολυμορφοπύρηνα, τα μονοπύρηνα ή μονοκύτταρα, τα λεμφοκύτταρα, τα πλασματοκύτταρα. Η παραγωγή των λευκών αιμοσφαιρίων γίνεται από το μυελό των οστών και από τα λεμφικά όργανα που εντοπίζονται στους λεμφαδένες, το σπλήνα, τον θύμο, τις αμυγδαλές, τους λεμφικούς σχηματισμούς του εντέρου και άλλων περιοχών. Τα λευκά αιμοσφαίρια μεταναστεύουν από την κυκλοφορία σε ιστούς που έχουν αλλοιωθεί ή φλεγμαίνουν και απομακρύνουν τα αλλοιωμένα κύτταρα. Είναι σημαντικά για την ομαλή λειτουργία ου ανοσοποιητικού συστήματος του οργανισμού, το οποίο έχει ζωτική σημασία για την αποτελεσματική άμυνα έναντι του stress και λοιμώξεων και την προστασία έναντι χρόνιων νοσημάτων, όπως αλλεργιών, καρκινωμάτων, αυτοάνοσων νοσημάτων, συνδρόμων χρόνιας κόπωσης. Η ομαλή παραγωγή και λειτουργία των λευκών αιμοσφαιρίων ρυθμίζεται από μια ποικιλία παραγόντων (π.χ. ιντερλευκίνη, granulocyte macrophage colony stimulating factor, granulocyte colony stimulation factor, stem cell factor, monocyte colony stimulation factor), η έκκριση των οποίων στο ανθρώπινο σώμα εξαρτάται από σύνθετους παράγοντες, όπως ορμόνες, παράγοντες φλεγμονής, stress, ογκογονίδια. Έτσι κάθε βλαπτικός παράγοντας, ακόμη και το απλό stress ή η ίωση μπορεί να προκαλέσει παροδικά διαταραχή των λευκών αιμοσφαιρίων και να διαταράξει τα αποτελέσματα του check up. Αυτός είναι ο λόγος που κάθε διαταραχή των λευκών στο check up, πρέπει οπωσδήποτε να επαναλαμβάνεται. Οι διαγνώσεις έτσι της λευκοκυττάρωσης (υψηλά λευκά), της λευκοπενίας (χαμηλά λευκά), της αναστροφής του τύπου (υπεροχή των λεμφοκυττάρων έναντι των πολυμορφοπυρήνων), της ηωσινοφιλίας (υψηλά ηωσινόφιλα), της μονοκυττάρωσης (υψηλά μονοκύτταρα), της λεμφοπενίας (χαμηλά λεμφοκύτταρα) τίθενται μόνο όταν το παθολογικό αποτέλεσμα επαναληφθεί με νέα αιμοληψία.
1. ΛΕΥΚΟΚΥΤΤΑΡΩΣΗ
Υψηλά λευκά αίματος προκαλεί μια ποικιλία παραγόντων και νοσημάτων όπως το χρόνιο stress, οι μεταβολικές διαταραχές, παράγοντες διατροφής, φάρμακα, αιματολογικά νοσήματα, λοιμώξεις, καρκινώματα. Οι μηχανισμοί περιλαμβάνουν την αύξηση της παραγωγής των λευκών για την αντιμετώπιση των αυξημένων κυτταρικών βλαβών, καθώς και την αυξημένη απελευθέρωση της εφεδρείας των λευκών λόγω παραγωγής ορμονών όπως κατεχολαμινών. Στα αιματολογικά κακοήθη νοσήματα, η αύξηση οφείλεται σε κακοήθη, ανεξέλεγκτη υπερπαραγωγή λευκών αιμοσφαιρίων, λόγω κακοήθους εκτροπής μητρικών κυττάρων.
2. ΛΕΥΚΟΠΕΝΙΑ
Χαμηλά λευκά αίματος προκαλεί μια ποικιλία παραγόντων και νοσημάτων όπως φάρμακα, τοξίνες, παράγοντες διατροφής, λοιμώξεις, αιματολογικά νοσήματα, νοσήματα λεμφικού ιστού, ηπατικά νοσήματα. Τα λευκά μειώνονται είτε λόγω μειωμένης παραγωγής (π.χ. βλάβη μητρικού κυττάρου από φάρμακα), είτε αυξημένη καταστροφή στην περιφέρεια (π.χ. ύπαρξη παθολογικών αντισωμάτων, που τα καταστρέφουν). Η λευκοπενία συχνά συνοδεύεται από συχνές λοιμώξεις λόγω μειωμένης λειτουργίας του ανοσοποιητικού. Ορισμένα άτομα έχουν ιδιοσυγκρασιακή λευκοπενία, χωρίς παθολογικό υπόστρωμα.
3. ΗΩΣΙΝΟΦΙΛΙΑ
Υψηλά ηωσινόφιλα αίματος προκαλεί μια ποικιλία παραγόντων και νοσημάτων, όπως παρασιτικές λοιμώξεις, ορισμένα δερματολογικά νοσήματα, νοσήματα του εντέρου, αλλεργίες, καρκινώματα, αιματολογικά νοσήματα, νοσήματα λεμφικού ιστού. Υψηλοί αριθμοί πάνω από 5000/μl, προκαλούν σοβαρές δευτεροπαθείς βλάβες στους ιστούς όπως καρδιακή βλάβη και πολυοργανική ανεπάρκεια λόγω διήθησης από ηωσινόφιλα. Στην περίπτωση αυτή επιβάλλεται επείγουσα διερεύνηση και θεραπεία.
4. ΜΟΝΟΚΥΤΤΑΡΩΣΗ
Τα μονοκύτταρα είναι πολύ σημαντικά ιδιαίτερα σε βακτηριακές φλεγμονές και σε ειδικές ιώσεις καθώς και στην αποτελεσματική επιδιόρθωση μιας σειράς από κυτταρικών βλαβών που προκαλούνται από ορισμένα νοσήματα. Υψηλά μονοκύτταρα αίματος προκαλεί μια ποικιλία παραγόντων και νοσημάτων, όπως είναι ορισμένες λοιμώξεις, κολλαγονικά νοσήματα, γαστρεντερικά νοσήματα, αιματολογικά νοσήματα, νοσήματα εναπόθεσης λιπιδίων, η κακοήθης ιστιοκυττάρωση. Οι μηχανισμοί περιλαμβάνουν είτε την αντιδραστική αύξηση λόγω αυξημένων βλαβών σε ιστούς (π.χ. φυματίωση, βακτηριδιακή ενδοκαρδίτιδα) είτε ανεξέλεγκτη υπερπαραγωγή λόγω κακοήθους εκτροπής (λευχαιμία, κακοήθης ιστιοκυττάρωση).
5. ΑΝΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ ΤΩΝ ΛΕΥΚΩΝ
Φυσιολογικά τα πολυμορφοπύρηνα είναι περισσότερα από τα λεμφοκύτταρα. Στην αντίθετη περίπτωση πρόκειται για αναστροφή του τύπου των λευκών. Τα λεμφοκύτταρα είναι απαραίτητα για την ανάπτυξη ειδικής ανοσίας και ανοσολογικής μνήμης. Συγκεκριμένα μετά την είσοδο ενός λοιμογόνου παράγοντα ειδικά αντισώματα που παράγονται από λεμφοκύτταρα (Β λεμφοκύτταρα) και ειδικά ευαισθητοποιημένα λεμφοκύτταρα (Τ λεμφοκύτταρα) επιτίθενται στο παθογόνο. Τα ειδικά αντισώματα και τα ειδικά ευαισθητοποιημένα λεμφοκύτταρα έχουν σημαντικό ρόλο στην ανοσολογική μνήμη, στην οποία οφείλεται η ανοσία που αναπτύσσει ο οργανισμός έναντι ορισμένων παθογόνων μικροοργανισμών μετά τη λοίμωξη.
Αναστροφή του τύπου προκαλεί μια ποικιλία παραγόντων και νοσημάτων, όπως λοιμώξεις, νοσήματα του εντέρου, καρκινώματα, αιματολογικά νοσήματα, νοσήματα λεμφικού ιστού. Ορισμένα άτομα παρουσιάζουν ιδιοσυγκρασιακώς μικρού βαθμού αναστροφή του τύπου.
6. ΛΕΜΦΟΠΕΝΙΑ
Τα χρόνια χαμηλά επίπεδα λεμφοκυττάρων καθίστανται συχνά εμφανή λόγω αυξημένων επεισοδίων λοιμώξεων. Η ικανότητα πρόσκτησης ανοσίας μετά από την επίθεση λοιμογόνων διαταράσσεται σημαντικά.
Χαμηλά λεμφοκύτταρα αίματος προκαλεί μια ποικιλία παραγόντων και νοσημάτων, όπως λοιμώξεις, ειδικοί ιοί, αιματολογικά νοσήματα, νοσήματα λεμφικού ιστού, κληρονομικά σύνδρομα.
Τα ευρήματα της σωστής ιατρικής εξέτασης είναι κομβικής σημασίας για την ορθή παθολογική εκτίμηση του ατόμου, τον καθορισμό του είδους του επιπρόσθετου εργαστηριακού ελέγχου και την θεραπεία.
Δρ. Αναστασία Μοσχοβάκη
Ιατρός Ειδική Παθολόγος
Φραγκοπούλου 10, Κηφισιά
24ωρη γραμματεία νοσοκομειακά περιστατικά:2106252770
E mail:
amoschovaki@yahoo.gr
Links
http://anastasiamoschovaki1.blogspot.com ΘΕΜΑΤΑ ΥΓΕΙΑΣ
http://infectiousdiseaseissues.blogspot.com ΠΥΡΕΤΟΣ – ΛΟΙΜΩΞΕΙΣ
http://highglucose.blogspot.com ΔΙΑΒΗΤΗΣ
http://systemichypertension.blogspot.com ΥΨΗΛΗ ΠΙΕΣΗ
http://alternativemedicinehellenicblog.blogspot.com ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗ
http://cholesterolandtriglycerides.blogspot.com ΧΟΛΗΣΤΕΡΙΝΗ - ΤΡΙΓΛΥΚΕΡΙΔΙΑ
http://internationaltravelmedicine.blogspot.com ΤΑΞΙΔΙΑ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑ
http://novelswineinfluenza.blogspot.com ΝΕΑ ΓΡΙΠΗ.

24/3/10

Τοξικοεξάρτηση και οικογένεια

Ένα αρκετά συχνό ερώτημα για πολλές οικογένειες, όταν έρχονται αντιμέτωπες με το πρόβλημα της τοξικοεξάρτησης, είναι γιατί το συγκεκριμένο μέλος της κατέφυγε στη χρήση ουσιών. Τα αίτια της χρήσης θα μπορούσαν να είναι αναρίθμητα και καλύπτουν πολλούς τομείς του εσωτερικού κόσμου του εξαρτημένου. Για να αποκτήσει ένα αναγκαίο αίσθημα παντοδυναμίας που θα καλύψει την ανασφάλεια, την ανικανότητα και την αποτυχία. Επίσης, για να καλύψει την έλλειψη πάθους και φαντασίας, την απουσία νοήματος στη ζωή του, τα εσωτερικά κενά του, το αίσθημα του ανικανοποίητου και της ανίας. Οι απαντήσεις αυτές ενδεχομένως ποικίλουν από άτομο σε άτομο και ο εξαρτημένος οδηγείται στην ανακάλυψή τους μέσα από τη διαδικασία της θεραπείας. Ωστόσο, είναι εμφανές το συναίσθημα ενοχής που κρύβεται πίσω από αυτό το ερώτημα καθώς και το γεγονός ότι αφορά περισσότερο στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας και λιγότερο στον ίδιο τον χρήστη.

Σύμφωνα με έρευνες, υπάρχουν αρκετά κοινά χαρακτηριστικά στις οικογένειες που αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της χρήσης, ιδιαίτερα όσον αφορά στο θέμα της επικοινωνίας ανάμεσα στα μέλη. Έχει παρατηρηθεί ότι "το 50% των οικογενειών είναι θεωρητικά "διαλυμένες", (με χαρακτηριστικά την απουσία του πατέρα ή της μητέρας, διαζύγιο κλπ.), αλλά από την άλλη το υπόλοιπο 50% αυτών των οικογενειών μπορούν να θεωρηθούν φαινομενικά υγιείς. Ωστόσο ακόμα και σε αυτές τις οικογένειες φαίνεται ότι οι σχέσεις ανάμεσα στους γονείς και το παιδί είναι πολύ διαταραγμένες και υπάρχει κυρίως μια απουσία σχέσης με τον πατέρα. Οι σχέσεις με τη μητέρα είναι φαινομενικά καλύτερες, η μητέρα εκφράζει συχνά μια έντονη και πολύ κτητική στοργή. Η αγωγή που δίνει ο πατέρας είναι τις περισσότερες φορές ανεκτική και χαρακτηρίζεται συχνά από έλλειψη ενδιαφέροντος. Τέλος επισημαίνεται ότι πρόκειται τόσο για μια παθολογία της οικογενειακής σχέσης όσο και για μια ατομική και κοινωνική παθολογία." (Olievenstein Cl., 1972)

Ένα εξίσου κοινό χαρακτηριστικό είναι ότι η ανακάλυψη της κατάχρησης ουσιών οφείλεται σχεδόν πάντα σε κάποιον τρίτο ή σε μια λάθος κίνηση, σαν να έπρεπε η παθολογία να αναγνωριστεί πρώτα από τον εξωτερικό κόσμο και ύστερα από την ίδια την οικογένεια. Η οικογένεια αγνοεί τη σοβαρότητα του προβλήματος, όταν πρόκειται για νέο χρήστη. Επίσης, όλοι υποστηρίζουν ότι αν δεν υπήρχαν τα ναρκωτικά, δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα και δεν αναγνωρίζουν το γεγονός ότι πολλές φορές η χρήση ουσιών είναι το εμφανές σύμπτωμα άλλων προβλημάτων που προυπήρχαν. "Η αδυναμία αυτών των οικογενειών να βάλουν όρια, να έχουν ένα νόμο και να τον σέβονται, έρχεται αντιμέτωπη με τη δύναμη των ναρκωτικών." (Olievenstein Cl., 1972)

Οι στόχοι της θεραπευτικής παρέμβασης (απεξάρτηση / αποτοξίνωση) στο οικογενειακό πλαίσιο είναι πολυδιάστατοι. Αρχικά, να μπορέσουν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας (πέραν του εξαρτημένου) να αποβάλουν τις δικές τους ενοχές και να μιλήσουν ανοιχτά για το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν. Στη συνέχεια, να διερευνηθούν οι σχέσεις μεταξύ γονέων και παιδιών και η εύρεση άλλων τύπων επικοινωνίας, πιο υγειών και λειτουργικών. Εξίσου σημαντική είναι η εκπαίδευση σε τρόπους διαχείρισης συναισθημάτων και συγκρούσεων καθώς και στη δυνατότητα της οικογένειας να βρίσκει λύσεις στα προβλήματα που προκύπτουν έχοντας κάθε μέλος ξεκάθαρο ρόλο.

Τέλος, σημαντικός στόχος της οικογενειακής θεραπείας είναι να μπορέσουν οι γονείς να αποχωριστούν τα παιδιά τους με κύριο και απώτερο σκοπό να μπορέσουν τα παιδιά να ανεξαρτητοποιηθούν και από την οικογένεια και να ξεκινήσουν μια ζωή πάνω σε νέες υγιείς βάσεις.(Μάτσα Κ., 2001)

Η επιτυχία της θεραπείας του εξαρτημένου καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό και από τη δέσμευση της οικογένειας στην θεραπευτική παρέμβαση. Έχει αποδειχτεί ότι αυτή η δέσμευση μειώνει σε μεγάλο ποσοστό τη διακοπή της θεραπείας από τον εξαρτημένο, ο οποίος ουσιαστικά παροτρύνεται να συνεχίσει και μειώνονται σημαντικά οι πιθανότητες υποτροπής.

Οι προσπάθειες της οικογένειας για αλλαγή είναι συχνά επίπονες, δύσκολες και πολλές φορές ασταθείς. Η οικογένεια πιέζεται να αλλάξει τρόπους επικοινωνίας που ήταν γερά εδραιωμένοι ανάμεσα στα μέλη της για χρόνια, πολύ πριν την εμφάνιση του προβλήματος της εξάρτησης στους κόλπους της, ίσως και από την αρχή της διαμόρφωσης της. Μέσα στη διαδικασία της θεραπείας το κάθε μέλος έρχεται αντιμέτωπο με φόβους, ανασφάλειες σε σχέση με θέματα εξουσίας και ελέγχου μέσα στο οικογενειακό πλαίσιο καθώς και έκφρασης υγειών συναισθημάτων.

Όσο καλύτερη και συχνότερη είναι η επαφή και η συνεργασία των μελών της οικογένειας με το θεραπευτικό πλαίσιο, τόσο πιο ανώδυνη και σταθερή είναι η εξέλιξη των απαιτούμενων αλλαγών που θα οδηγήσουν σε ένα ομαλό θεραπευτικό αποτέλεσμα, όχι μόνο για τον ίδιο τον εξαρτημένο αλλά και για τα υπόλοιπα μέλη.

Σχεδόν όλα τα θεραπευτικά προγράμματα, αναγνωρίζοντας τη σημασία της οικογενειακής παρέμβασης, καλούν τις οικογένειες να λάβουν μέρος σε ομάδες στις οποίες θα μπορούν να μιλήσουν με άλλες οικογένειες ανοιχτά για το πρόβλημα χρήσης ουσιών που αντιμετωπίζουν και να έχουν μια στενή συνεργασία με τους θεραπευτές, από τους οποίους θα μπορέσουν να πάρουν τις οδηγίες και την υποστήριξη που χρειάζονται, για να συνεχίσουν τη δύσκολη πορεία της θεραπείας.

Ευαγγελία Πολιτοπούλου
Κλινικός Ψυχολόγος
Ψυχοθεραπευτήριο Λυράκου